Αρχιλόχειο Βήμα των Νέων - Τα καλύτερα πρώτα βραβευμένα ποιήματα που διακρίθηκαν στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό ΑΡΧΙΛΟΧΕΙΑ 2012

Αρχιλόχειο Βήμα των Νέων

Εγκαινιάζουμε σήμερα μία στήλη αφιερωμένη στους νέους και στα καλύτερα πρώτα βραβευμένα ποιήματα που διακρίθηκαν στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό ΑΡΧΙΛΟΧΕΙΑ 2012. Αυτή θα είναι μία ευκαιρία για τους νέους δημιουργούς να γίνει γνωστό το έργο τους, αλλά και ίσως να ευαισθητοποιηθεί κάποιος φορέας ή ιδιώτης ώστε να γίνει όλη αυτή η προσπάθεια μεγάλης πολιτιστικής εμβέλειας που ξεκίνησε από τη Θάσο μας και αγκάλιασε όλη την Ελλάδα, ένα ωραίο Ανθολόγιο το οποίο θα έχει μέσα επιλεκτικά μόνο τα βραβευμένα καλύτερα έργα των παιδιών.

Εύχομαι να βρεθεί ο φορέας ή ο ιδιώτης, ώστε να δοθεί το Ανθολόγιο δωρεάν σε όλα τα παιδιά και να προβληθεί μέσα από αυτό τόσο η δική τους δημιουργία, όσο και το νησί μας, στο οποίο δημιουργήθηκε κάτι τόσο όμορφο.

Με την ευχή όλα να δρομολογηθούν κατά το δοκούν,

Η εμπνεύστρια-διοργανώτρια των Αρχιλοχείων,

Ανδρομάχη Διαμαντοπούλου-Φιλιππίδου

Αριστείο Λυκείου, Αρχιλόχεια 2012, Εκπαιδευτήρια Μαίρη Ν. Ράπτου, μαθήτρια: Εύα Αγγελοπούλου, ποίημα: Συμπληγάδες.

Οι Συμπληγάδες

Λίγα τα χρόνια πάνω μου, μα μέσα μου χιλιάδες

Που κουβαλάω αρετές που γίναν Συμπληγάδες.

Το γάλα μου η λεβεντιά και η υπερηφάνεια ο ήλιος,

Να μου ζεσταίνει την καρδιά, ο πιο πιστός μου φίλος.

Κι η λευτεριά η μάνα μου, χωρίς να ξέρει ταίρι

Γιατί συνέχεια εχθροί της στήνανε καρτέρι.

Μπαρούτι μύριζε παντού στα πρώτα παραμύθια,

Μα μου ‘μαθαν πων έτσι μόνο ο θάνατος φοβάται την αλήθεια.

Και ήταν βαριά κληρονομιά για όλη τη φυλή μου

Το ελληνικό το αίμα μου να τρέφει την ψυχή μου.

Μα πάνω απ’ όλα ο Θεός μέσα στην προσευχή μου

Να δίνει δύναμη, πνοή στην κάθε κίνησή μου.

Μεγάλωνα σιγά-σιγά και μ’ όλες τις ανέσεις

Μόρφωση και πολιτισμός χωρίς σύνορα να επιλέξεις.

Πολλές φορές αισθάνθηκα πως έχασα το δρόμο,

Μα κάτι το ουράνιο με έπιανε απ’ τον ώμο.

Και με γυρνούσε πάντα εκεί στο ίδιο μονοπάτι

Μ’ ένα σταυρό στο χέρι μου και με καθάριο μάτι.

Ήταν αυτό που στήριζε το αυριανό μου βήμα

Και ένιωθα πως ό,τι έμαθα δεν ήταν ένα ποίημα.

Ήταν αυτό που μάθαινα να υψώνω αλλού το βλέμμα.

Έτσι εγώ μεγάλωσα ξέροντας τι πιστεύω,

Κανείς δεν μου ‘πε πως μ’ αυτό μπορεί να ζητιανεύω.

Αγάπη, ειρήνη, σεβασμός, ισότητα και ήθος

Δεν είναι για διαπραγμάτευση και σιδερένιο τείχος.

Κι ενώ ζητούνε από μας να ξέρουμε ιστορία,

Στα ίδια λάθη πέφτουνε σα να ‘ναι τιμωρία.

Αν έχω μια επιλογή για να μη δω το τέλος,

Τα λάθη σας μη γίνουνε ένα ακόμη βέλος.

Για να μπορώ κι εγώ να πω αύριο στα παιδιά μου

Πως την ελληνική ψυχή αφήνω κληρονομιά μου.

Και πως δεν την ξεπούλησα σε κάθε δόλιο ξένο,

Που έβαλε τιμή σ’ αξίες μου που χρόνια εγώ μαθαίνω.

Κοιτάξτε μες στα μάτια μου να βρείτε άλλη λύση,

Γιατί ποτέ ένα παιδί δε χαίρεται τη δύση.

Θέλει στο φως να λούζεται και να χαμογελάει,

Θέλει μες στη γαλάζια θάλασσα πάντα να κολυμπάει.

Θέλει τη γη που άφησαν με αίμα οι πρόγονοί του,

Να κάνει όνειρα ξανά, να βρει τη δύναμή του.

Θέλει κι αυτό να χαίρεται Ελλάδα στην ψυχή του.

Λίγα τα χρόνια πάνω μου, μα μέσα μου χιλιάδες,

Ελλάδα φύλαξε τις αρετές μη μείνουν Συμπληγάδες...

Α’ Βραβείο Λυκείου (Βραβείο «Κώστα Χατζηεμμανουήλ), Αρχιλόχεια 2012, 2ο Γενικό Λύκειο Κορίνθου, μαθήτρια: Αδαμαντία Στριμενοπούλου, ποίημα: Αισθήσεις.

Αισθήσεις

Η αφή

Το τσαλακωμένο τραπεζομάντηλο απ’ την ξενιτιά

Η γεύση

Το γλυκό περγαμόντο στο πιατάκι της γιαγιάς απ’ την Σμύρνη

Η όραση

Το βαθύ κόκκινο της βοκαμβίλιας και το γαλάζιο...

Αχ, εκείνο το γαλάζιο...

Της θάλασσας ή του ουρανού;

Έμαθα την ακοή

Στο νου μου οι θερινές συναυλίες στην ύπαιθρο

Ακούσματα του Μάνου ή του Μίκη

Των «δικών» μας...

Μα πιότερο έμαθα την όσφρηση

Τις μυρωδιές του τόπου μου

Το άρωμα της Ελλάδας

Της δικής μου Ελλάδας όπως την έμαθα και την ξέρω

Του ήλιου, των νησιών, του Καζαντζάκη

Την Ελλάδα που χορεύει

Που χορεύει το βαλς των χαμένων της ονείρων...

Αυτή την Ελλάδα αγαπώ

Τα κεχριμπαρένια μάτια που έχασε ο παππούς στον πόλεμο

Τον ασβέστη στις πλακόστρωτες αυλές

Την χωριάτικη σαλάτα στο τραπέζι

Αυτή την Ελλάδα αγαπώ. Με ακούτε;

Εκείνη που ματώνω να βρω ανάμεσα στα χαλάσματα

ενός ασταθούς ειδώλου

Αυτή είναι η Ελλάδα μου

Των πέντε αισθήσεων, των πέντε παραισθήσεων...