Η Θάσος απέκτησε τον δικό της ύμνο!

Τον Πατέρα Γεώργιο Διαμαντόπουλο, βράβευσε στην έναρξη των πολιτιστικών εκδηλώσεων του καλοκαιριού 2016, ο δήμαρχος Θάσου, Κώστας Χατζηεμμανουήλ και η ποιήτρια, Ανδρομάχη Διαμαντοπούλου-Φιλιππίδου, κόρη του πρωτοπρεσβύτερου, είπε στην αντιφώνηση της τα εξής:

«Αλήθεια είναι, λοιπόν, αυτό που συνηθίζεται να λένε: «Πατρίδα είναι, όχι ο τόπος που γεννιέσαι, αλλά ο τόπος που ζεις, δημιουργείς, προσφέρεις και πεθαίνεις…». Κεντρικός, κύριος άξονας και πηδάλιο της ζωής μας, η αγάπη μας για τη Θάσο. Θάσος, φυλακτό από το στήθος του Αιγαίου ξεπετάχτηκες, στην άκρη του Θεού ακουμπισμένη.
ΧΑΙΡΕ ΘΑΣΟΣ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ

ΠΡΑΣΙΝΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
ΧΑΙΡΕ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΩΡΑΙΟΥ

ΑΡΟΥΡΑ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΗΜΙΘΕΩΝ
ΑΓΟΡΑ ΔΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΟΡΑΙΟΥ

ΝΗΣΟΣ ΤΩΝ ΓΛΥΠΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΘΕΩΝ

Ο ύμνος αυτός μελοποιήθηκε και κυκλοφόρησε σε cd με τον τίτλο: «ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΩΔΕΣ», από τους δημιουργούς-ερμηνευτές, Μάριο Καπνιά και  Δημήτριο Μιχάκη. Από την πρώτη στιγμή πίστεψα σε αυτό το ποίημα, από το 2010 ακόμα, σ’ αυτό το φεστιβάλ το βροντοφώναξα για πρώτη φορά, με όλη μου τη δύναμη, ακόμα και στις στήλες της αρχαίας αγοράς Θάσου το απήγγειλα με την ίδια ορμή στα «Αρχιλόχεια». Ήθελα, η Θάσος να εκπροσωπείτε στο σύγχρονο καιρό με έναν ύμνο δικό της, που να της αξίζει, τέτοιον που να την αποκαλεί «Αθήνα του βορρά» και του ελληνισμού, γι’ αυτό όταν ξαφνικά δέχτηκα από το γραφείο του δημάρχου την πρόσκληση γι’ αυτή σήμερα την εκδήλωση, όπου με ομόφωνη απόφαση σύσσωμου του δημοτικού συμβουλίου θα βραβευτεί ο πατέρας μου, για την Θασόφιλη ποίησή του και θα είναι ο ύμνος του, από δω και πέρα, ο επίσημος ύμνος της Θάσου, ένιωσα ότι και άλλοι ένιωσαν τα ίδια συναισθήματα με μένα. Κι αν πολλοί συγγραφείς επιθυμούν διακαώς να αξιωθούν ένα βραβείο Ακαδημίας, εμείς εδώ, στον τόπο της Επαγγελίας, μετά από πενήντα χρόνια συνεχούς διακονίας και έντιμού βίου αξιωθήκαμε το βραβείο της αποδοχής ενός ολόκληρου έργου ζωής, που τάχθηκε στον συνάνθρωπο, στο ιδεατό, στην ουσιαστική βοήθεια στον άνθρωπο, με έργα, αλλά και με λέξεις. Λέξεις σανίδες σωτηρίας, μιας ποίησης ανθρωποκεντρικής και πάνω απ’ όλα Θασιτοπατριδοαγαπητικής!
«Τον Πρίνο με τα ζαχαντράκια θα βάλω στα μαλλιά μου να ευωδιάζω γράφοντάς σου τραγουδάκια Θασούλα μου, πατρίδα μου γλυκιά μου. Τα Κοίνυρα και τον Ποτό θα βάλω μελωδία στο λαιμό μου, για σένα ‘νε να τραγουδάω και να μεθώ απ’ τον καημό μου… Μ’ ένα σακίδιο Θασίτικου αλατιού της Αλυκής θ’ αρτύσω τη μεμβράνη του μυαλού, για να διψάσει, έστω, μία σταγόνα θεογνωσίας χρυσάφι στον αγώνα της ζωής, της λείψυδρης και άνομβης!». Αυτά είναι μερικά δείγματα γραφής του πατέρα μου, για τον τόπο αυτό. Η απόφαση αυτή, του φιλόμουσου δημάρχου μας, Κωνσταντίνου Χατζηεμμανουήλ, αλλά και όλου του δημοτικού συμβουλίου που ομόφωνα ψήφισε ο ύμνος της Θάσου του πατρός Γεωργίου Διαμαντόπουλου, να είναι ο ύμνος της Θάσου, σφραγίζει με χρυσό βουλοκέρι την πορεία μιας πολυκύμαντης ζωής που βασίστηκε στην ανιδιοτέλεια και στην προσφορά. Σας ευχαριστώ από βάθους ψυχής, γιατί για άλλη μια φορά, μας κάνατε να νιώσουμε στ’ αληθινά Θάσιοι όσο ποτέ.
Όλα αυτά τα χρόνια, η Θάσος μοσχομύριζε μέσα στα πνευμόνια του πατέρα μου. Βλάσταινε η Θάσος και γινόταν ποίημα. Ποιήματα, βιβλία, πέντε στο σύνολο, ενώ πλήθος αδημοσίευτων και ατύπωτων ποιημάτων περιμένουν την ώρα να τυπωθούν. Ύψιστη τιμή, αλλά και ύστατη στο γέρμα της ζωής του, αυτή η απόφαση του δημάρχου μας, να τιμηθεί ένας Λευίτης με λευκά μαλλιά και μαύρο ράσο μέσα από μία πορεία ζωής που αριθμεί 84 χρόνια, ένα παλικαράκι Δωδεκανήσιο αετόπουλο του πιο ψηλού χωριού της Νισύρου, του Εμπορειού, που σήκωσε για πρώτη φορά τη σημαία της απελευθέρωσης, που έψαλλε στα πρώτα του βήματα σε όλες τις εκκλησιές της Νισύρου και βρέθηκε με τη χάρη του Θεού τόσο μακριά από την γενέθλια πατρίδα του σε ένα νησί που κλείνει στα βόρεια τον θαλάσσιο χάρτη, τη Θάσο, δημιούργησε, υπηρέτησε, λειτούργησε, πενήντα χρόνια, πατέρας τόσων γενεών. Κατήχησε, εξομολόγησε, διακόνησε, δημιούργησε το φιλόπτωχο, δίδαξε για δεκαπέντε χρόνια στο Λύκειο και το Γυμνάσιο της Θάσου, όρθιος και τις έξι ώρες, κήρυξε στο Άγιο Βήμα με θέρμη, ακόμα και για το ένα πρόβατο, ακόμα και μέχρι σήμερα εξακολουθεί να κηρύττει καθιστός πια… Δεν έλειψε δε, ούτε μία βδομάδα από το καθήκον και παρά την κούραση, πάντα, μα πάντα, ανέβλυζε σαν αγίασμα από την ψυχή του η αγάπη για τη Θάσο, έτσι που με μπόλιασε κι εμένα από μικρή να θαυμάζω τον τόπο αυτό, τον τόπο μας, δημιουργός της Θασίτικης ποίησης.
Της στήλης «Ακούστε κι εμένα», που καθιέρωσε στη «Θασιακή», αλλά και στα «Νέα της Θάσου». Στο βιβλίο του «Η Θάσος εν αλαλήτοις στεναγμοίς», που εκδίδει το 1994, διαπιστώνει το ποιητικό κενό που υπήρχε και λέει χαρακτηριστικά:

Στη Θάσο, ήρθα πριν από καιρό
της ποίησης να πιω το ασημί νερό
Κι ένα μαλαματί νερό, είδα να πέφτει
από το σύννεφο, στης θάλασσας της, τον καθρέπτη.

Της Θάσου Βασιλείς και ιερείς
και ποιητές και αθλητές σε αμφορείς
από της Θάσου, τον πολύ παλιό καιρό
το ίδιο πάντα έπιναν θαυματουργό νερό…

Και δίχως να μπορώ να πω
Αν είν’ οφθαλμαπάτη
Ήπια κι εγώ της Θάσου το νερό το χρυσωπό
Κι απόμεινα στη Θάσο…αμανάτι

Και το φωνάζω για να γίνει ΕΙΔΗΣΗ:
Η Θάσος, βρε παιδιά, είναι η ΠΟΙΗΣΗ!
Και από βότσαλα-τσακίλια, βγαίνει του γυαλού της
Βγαίνει, η μουσική, που λεν τα χείλη του Λαού της

Όμως γι’ αυτά, κανείς δεν έχει γράψει κάτι
Και, στο σκοτάδι και την καταφρόνια έμεναν τα πάντα, μερικές χιλιάδες χρόνια
Λες κι όποιος τα τραγούδαγε.. θα του ‘βγαινε το μάτι

Και είναι ένας λόγος και αυτός,
Για τον οποίο, η Θάσος δεν έχει ποιητές
Απλά, γιατί η ίδια είναι ΠΟΙΗΣΗ
Και θα το ξαναφωνάξω για να γίνει ΕΙΔΗΣΗ!
Η Θάσος η ίδια είναι η Ποίηση!

Άλλωστε, δύο τρεις σταγόνες Θάσου, είναι αρκετές για να σε ξεδιψάσουν…

Μνήμες άσπιλες Θασοακρογιαλιάτικες
ομοούσιες με τις μικροχαρές του χθες
Σ’ ακροθαλασσίτικες λιμνούλες, γεννητές
Εκπορευτές, ίδιες αμμοτσακιλιάτικες γαρίδες, έγκλειστες σε δύο παλάμες παιδικές
όσο μπόρεσα, σας έβαλα στων στίχων μου το θέμα
μέσα μου χτυπάτε πιο πολύ κι από το αίμα.
Άσπιλες, αμόλυντες, άφθορες, άχραντες μνήμες
Θασοεμπειρίες μας πανέμορφες και ρίμες.

Σας αφιερώνω, τους στίχους της ζωής μου
ένα νέκταρ να ρουφάτε της Ανάμνησής μου
Μνήμες, μικροπεταλούδες πολυχρωμικές
με τις προβοσκίδες σας, τις μικροσκοπικές.

Πατέρα Γεώργιε. Πατέρα μου. Πατέρα μας.
Σ’ ευχαριστούμε για την μετάγγιση Αγάπης για το νησί της Θάσου
της Θάσου που αγαπήσαμε μέσα από τους στίχους σου!
Σ’ ευχαριστούμε γι’ αυτό, το υπέροχο ταξίδι Αγάπης
Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, που υπήρξα κόρη σου!

Ας αφιερώσουμε όλο αυτό τον αγώνα στα παιδιά της Θάσου, στα παιδιά της δημοτικής χορωδίας μας και της Φιλαρμονικής, με την ευχή να συνεχίσουν μπροστάρηδες στον κόσμο των ιδεών της μουσικής και της χαράς.