Η ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ !

 Πραγματοποιήθηκε στο Φουαγιέ του Βασιλικού Θεάτρου στην Θεσσαλονίκη με μεγάλη επιτυχία και συμμετοχή συγγραφέων και λογοτεχνών η εκδήλωση Λογοτεχνικό Αναλόγιο, η οπόια ήταν η πρώτη εκδήλωση συνεργασίας του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και της Ενωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος. Τα έργα των ποιητών επιλέχθηκαν από το κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, και τα ερμήνευσαν επί σκηνής οι ηθοποιοί Αραμπατζόγλου Σταυρούλα, Δισλής Θανάσης, Λυσσάρης Λευτέρης, Μπιτσιτσκα Βιβή, Πανώριος Γιάννης κα., ενώ η σκηνοθεσία ήταν της Κικής Στρασάκη. Οι βραβευμένοι ποιητές που επιλέχθηκάν ώστε να παιχτούν τα έργα τους ήταν: Γεωργία Αλεξίου, Ευφροσύνη Θεοφανίδου, Όλγα Λιαριτζη, Γκέλη Δαναδάκη, Μέννη Καραγιαννίδου, Μιλτιάδης Ντόβας, Φρόσω Αποστόλου, Ελένη Τέγου, Σοφία Χρήστενα, Νανά Παπαϊωάννου, Αγάπη Ντόκα, Άννα Φαχαντίδου, Φωτεινή Φωτειάδου - Κωνσταντίνου, Καίτη Καστρολογοθέτη, Παρασκευή Κουτσούρα, Ελένη Βεζύρογλου, Λιλή Παπαδοπέτρου, Αναστασία Βαρσαμοπούλου, Δέσποινα Στρίνγγου - Καρκανιά, Γεώργιος Δελιόπουλος, Λευτέρης Μουφτόγλου, Δέσποινα Αμασλίδου αλλά και από τη Θάσο η Ποιήτρια Ανδρομάχη Διαμαντοπούλου Φιλιππίδου.

 Το βραβευμένο ποίημα Ώρα Καλή αφιέρωσε η ποιήτρια Ανδρομάχη σε όλα τα παιδιά που είναι το δώρο του Θεού στους Ανθρώπους αλλά και στις μάνες που νιώθουν κάπως έτσι την ενηλικίωση των παιδιών τους.

 

ΩΡΑ ΚΑΛΗ

 

Και το ‘δα εγώ·

Εκείνο το χεράκι, λευκό, μικρό

να μου κουνά μαντήλια.

Όσο κι αν μου ‘λεγες

πως είσαι δίπλα μου και μ’ αγαπάς,

εγώ το ‘δα το κρινόλευκο το χέρι

να μου κουνά μαντήλια.

Το ένιωσα το πρώτο το αέρι,

το τρίξιμο, το άνοιγμα της πόρτας το μεγάλο

στο άπειρο, στο άγνωστο

της νέας σου Ζωής,

της πόρτας που άνοιξες

κι ήρθε το κρύο να με βρει

- όσο κι αν πάνω μου φοράω ένα σάλι -

της πόρτας που άνοιξες

στις φίλες για να πας.

 

Να πας...

Να πας παιδί μου

και να προσέχεις.

Εγώ θα είμαι εδώ,

στο σπίτι θα ‘μαι, όπως πάντα·

Και θα προσεύχομαι, για Σένα

μπροστά στο άνοιγμα, αυτής εδώ της πόρτας της μεγάλης.

 

Και το ‘δα!!!

Το ‘δα εγώ·

Εκείνο το χεράκι...

Στους ώμους μου φοράω ένα σάλι...

Και είναι η έξαψη της νέας σου Ζωής

τόσο μεγάλη

που ‘φυγες πάλι, με παραζάλη

δίχως το μέτωπό μου να φιλήσεις.

Και άφησες και τη μεγάλη πόρτα ανοιχτή...

Παιδί μου, ώρα σου καλή!